Een stukje Tibet buiten Tibet

Tibetaanse klederdracht in Xiahe
Originally uploaded by Petra Bos.

Onze bestemming is Xiahe. Om daar te komen, zijn we wel even onderweg. Eerst een volle nacht in de nachttrein. Gelukkig is deze voorzien van alle luxe, de treinen in China zijn alles behalve ouderwets. De volgende dag gaan we op weg met de bus. De weg is grotendeels onverhard en het heeft nogal geregend. Grote stukken zijn veranderd in modderpoelen, soms met plassen tot kniehoogte. Ik vraag me steeds af, wat ik zal doen als het busje eindelijk vast komt te zitten. Ik heb geen zin om op mijn nieuwe Chinese Teva-look-a-like’s door deze modderbende te banjeren. Maar ja, als het moet, dan moet het. Gelukkig valt het allemaal mee en komt het busje wonder boven wonder weer door elke plas en modderpoel heen. Na zes uur hebben we onze bestemming bereikt, het dorpje Xiahe, een stukje Tibet buiten Tibet.

Het dorp bestaat uit drie delen. We bezoeken eerst het Tibetaanse dorp. De wegen zijn ook hier onverhard en bestaan uit modderpoelen. In de modderpoelen snuffelen wat hangbuikzwijnen rond. Af en toe komt er met veel gepruttel een gemotoriseerde driewieler voorbij geploeterd. Voor de huisjes zitten oude mannetjes met brillen met jampotglazen een spelletje kaart te spelen. Een jongetje racet met zijn crossfiets door de bende en kijkt lachend naar ons op. Aan de overkant is een groepje vrouwen bezig met de aanleg van een open riool. Ze proberen met veel moeite een kruiwagen om te keren. Een paar Boeddhistische monniken proberen hun voeten en rode gewaden droog te houden en springen van steen naar steen.
De mensen hier zien er echt Tibetaans uit. Vooral de vrouwen hebben verweerde gezichten met veel rimpels en een bloedrode blos op hun wangen. Ze hebben dikke vlechten en dragen op hun rug een dik ingepakt kind. Alleen de billen van het kind zijn bloot, zodat het geen gedoe geeft als hij zijn behoefte wil doen.
De mensen zijn zo ontzettend vriendelijk. De een geeft een nog grotere glimlach en een enthousiaster ‘hello!’ dan de ander. De kinderen zwaaien uitbundig en lachen volop als je ze een foto van hun zelf laat zien. Leve de digitale camera!

Het middelste deel van het dorp Xiahe bestaat uit het gigantische Labrang klooster. Dit is het grootste Tibetaanse klooster buiten Tibet. Er wonen een paar duizend monniken en wordt dagelijks bezocht door nog een paar honderd Tibetaanse pelgrims. Overal zien we monniken in hun prachtige gewaden. Ze zijn er in alle soorten en maten. Een oude monnik die bij de ingang van een tempel wat ligt te dutten, een monnik van middelbare leeftijd die op straat zijn gewaad aan het schoon schrobben is en een spoor van rode verf achter laat en een groepje jonge monniken van een jaar of 6 die een partijtje voetbal spelen op straat.
En dan heb je nog de biddende monniken. We bezoeken de verschillende tempels en maken een dienst mee. Een groot deel van de monniken zit op een geel kussen te zingen en te bidden. De voorganger zit vooraan met zijn gele muts op zijn hoofd. In een andere ruimte maken een paar oudere monniken muziek door op verschillende trommels te slaan. Een paar anderen offeren een Boeddhabeeld wat kaarsen gemaakt van yak-boter. Een andere monnik offert wierook.
Rondom het klooster loopt de pelgrimsroute. De route is maar liefst drie kilometer lang! Langs een groot deel van de route staan gebedsmolens. In een continue stroom komen de pelgrims hier voorbij, ze draaien met hun rechterhand aan de molens. Sommigen hebben in hun linkerhand een gebedssnoer, anderen een losse gebedsmolen, weer anderen een kind en nog weer anderen een wandelstok. Sommige van de pelgrims knielen uitgebreid op de grond. Dit knielen gaat zo diep, dat ze uiteindelijk plat op hun buik liggen. Een pelgrim zien we elke meter opnieuw zo’n knieling maken en als we drie uur later terug komen, is hij zo’n honderd meter verderop bezig met zijn knielingen. Nog maar 2,5 kilometer te gaan!

Het laatste deel van het dorp bestaat uit het Chinese deel. Dit is het handelsgebied van het dorp. Hier zijn de winkels en restaurants. Iedereen komt hier samen. Chinezen, Tibetanen, Mongolen, monniken en ook een handje vol toeristen. In dit deel ligt ook de Moslimwijk. Als we een steegje inlopen om het Chinese dorpsleven te bekijken, komt een gesluierde vrouw naar ons toe. Ze wijst ons de weg naar de moskee en gebaart dat we best foto’s mogen maken.

Xiahe ligt op ongeveer 3000 meter hoogte. We maken een fietstocht door de omgeving hier. Eerst komen we door akkerbouw gebied. Vrouwtjes zijn met een sikkel het graan aan het binnen halen. (Waarom doen de vrouwen hier elke keer weer het zware werk?). Mannen komen voorbij geracet op hun motor of geprutteld op hun driewieler. In het bakje van een van de driewielers zitten een paar monniken, die vrolijk zwaaien. Een ezel trekt een kar met het net binnen gehaalde graan. Een andere kar wordt (wederom) door een vrouw getrokken, twee kinderen verschuilen zich tussen de oogst en roepen een vriendelijk ‘hello’ als ze ons zien. Op de weg ligt het stro te drogen waar het verkeer al slalommend omheen snelt. In de berm van de weg is de Moslim imker bezig met zijn korven en wordt de honing aangeboden in de afgedankte cola- en waterflesjes.
Als we hoger komen zien we de graslanden en de yurts. Dit zijn Mongoolse tenten waar de nomaden in wonen. Naast de yurts grazen de paarden, die door de Mongolen nog veel als transportmiddel worden gebruikt. Langs de kant van de weg groeien de mooiste wilde bloemen en een paar vlinders fladderen voorbij. Wat een plek is dit zeg!