Hoog tijd voor een update.

Na een aantal weken van leven en werken in Engeland, begin ik al weer aardig gewend te raken. Toch zijn er dingen die altijd weer opvallen; hun gereserveerdheid, eetgewoontes, werktempo (of misschien is dat alleen bij ons in het lab) en toch ook de ouderwetse voorzieningen en gewoontes.

Een voorbeeld: toen ik mijn bankpas ontving (eindelijk! het is niet simpel om een bankrekening te openen hier) werd die vergezeld van een folder waarin een nieuw systeem werd uitgelegd: pinnen! Het pinnen bij een geldautomaat, dat kennen ze al wel. Maar pinnen in winkels is vrij nieuw. Het was altijd wel mogelijk om met je bankpas te betalen, maar je deed dan dmv een handtekening. Tegenwoordig moet je daar een pincode voor onthouden. In de folder wordt het aangeprezen als het systeem van de toekomst dat de komende jaren wereldwijd zal worden geïntroduceerd.

Een ander voorbeeld: na mijn verhuizing moesten we een bezoekje aan de eerste hulp afdeling van het ziekenhuis brengen. Mijn vader had zichzelf namelijk met een stuk hout in het gezicht geslagen en had hechtingen nodig. Er is een moderne balie en een normale wachtruimte op de eerste hulp. Maar de behandelkamers zijn toch wel erg ouderwets. Er zijn twee rijen van ieder 10 kamertjes, elk met een bloemetjesgordijn ervoor (of misschien was het een stippeltjesgordijn). De gordijnen zijn bijna nergens gesloten, dus je kan zo bij de overburen naar binnen kijken. Een van de kamertjes is ingericht als wachtruimte. Deze is bedoeld voor de mensen die te ziek zijn om in de grote wachtruimte te zitten, of die moeten wachten op een vervolgbehandeling of onderzoek. In dit kamertje worden simpele verpleegkundige onderzoeken gedaan; bloeddruk meten, ed. Ook wordt er van alles met de patiënt besproken in deze kamer. Weinig privacy dus. Gelukkig zagen mijn vaders hechtingen er normaal uit. Alhoewel er wel een al na 3 dagen spontaan los was gegaan…

Toch vermaak ik me hier prima. Ik begin langzaam aan steeds meer in mijn onderzoek te komen. Alhoewel het naar mijn zin lang niet snel genoeg gaat. De pauzes zijn daar te gezellig voor. Tot nog toe ben ik nog niet begonnen aan experimenten op mijn ‘eigen’ weefsels. Ik heb vooral veel gelezen en geoefend met technieken samen met andere mensen in het lab. Vanmorgen ben ik naar de boerderij geweest waar de schapen worden gehouden en heb ik mijn ‘eigen’ vetweefsels opgehaald. Vanaf nu kan ik dus beginnen met experimenten op deze weefsels.

Ik ben inmiddels aardig gesettled in mijn huisje. Ik ben zeer tevreden met mijn eigen kamer. De rest van het huis is nog steeds oer-oud-Engels. Voorlopig ben ik niet van plan daar veel in te investeren om dat te veranderen, aangezien ik hier maar voor bepaalde tijd ben.
Het enige wat nog niet geheel gesettled is, is het internet. Vorige weekend zijn we er uren mee bezig geweest tot het werkte. Het werkte prima voor een week. Afgelopen weekend hield het er echter weer mee op en zijn we er weer uren mee bezig geweest. Dit keer zonder resultaat.
Dus, voor degenen onder jullie die wachten op een email van mij; nog even wachten tot mijn internet weer helemaal werkt (hopelijk snel).
Mijn huisgenoten zijn gezellig, maar weinig beschikbaar om leuke dingen mee te doen. De een is te druk met het schrijven van haar proefschrift. De ander gaat elk weekend naar haar ouders. Zij wil wel van alles doen op doordeweekse avonden, dus dat is in ieder geval al wat.

Buiten het labwerk heb ik nog niet erg veel activiteiten, maar langzaam aan begint dat toch wel te komen. Een aantal mensen in het lab zijn wel in voor allerlei uitjes en sociale gelegenheden. Verder heb ik me ingeschreven voor een flink aantal verschillende cursussen. De meeste zijn maar een dag of een halve dag, maar sommige zijn ook langer. Volgende week begint mijn Spaanse cursus van 10 weken.

Kortom: ondanks sommige Engelse gewoontes en dankzij sommige andere, vermaak ik me prima hier en verveel me absoluut niet.