Harry Potter en de worstelende schapen

Vorige week was een bijzonder drukke week voor mij. Aan het begin van de week was ik een aantal dagen in Londen voor een endocrinologiecongres. Er waren een paar bijzonder leuke praatjes op het congres. Onder andere een over de geschiedenis van testosteron. Hierbij werd ons een foto getoond van een stoere man van een jaar of 40. Hij bleek een gecastreerde operazanger te zijn en toen het bandje met zijn stem werd afgespeeld was het moeilijk te geloven dat die hoge kinderstem de zijne was.

En als je dan toch in Londen bent, dan kun je het beste ’s avonds ook nog wat leuks in de stad gaan doen. Dus kwamen wij, geheel tegen onze verwachting, bij de première van de nieuwste Harry Potterfilm terecht. We hebben geprobeerd wat celebs te spotten en dit was de oogst: JK Rowling, Korzel en Kwast en professor Sneep. Ze waren helaas vergeten ons ook voor de film zelf uit te nodigen. Maar… we waren erbij…

Later in de week had ik een 2 daagse proefdierencursus. Veel theorie over wetgeving, maar uiteindelijk ook nog wat praktijkles. Ik moest over wat drempels heen, maar uiteindelijk stond ik daar toch met een paar schapen te worstelen. Het was de bedoeling om de schapen zo te draaien dat ze op hun kont zitten met 4 poten naar voren wijzend. En jawel, het kostte wat moeite, maar uiteindelijk zat 1 van de schapen toch op zijn kont met zijn rug tegen mijn benen geleund (anders valt hij om).

Omdat de cursus vrij ver van Nottingham vandaan was, had mijn begeleider een overnachting voor ons geregeld in de B&B van zijn moeder en haar man. Ontzettend lieve en gastvrije mensen. En daar kwam de vraag: ‘willen jullie morgen een Engels ontbijt of toch liever croissants?’ Ik zei nog: ‘u hoeft niet al die moeite voor ons te doen’. Maar de echtgenoot maakte mij al snel duidelijk dat de vrouw maar al te graag een Engels ontbijt voor ons maakte, want dan kon ze er zelf ook van genieten. En dus werd ik de volgende ochtend wakker met de geur van gebakken eieren met spek. En daar stond mijn ontbijt: gebakken ei, veel spek, een worstje, geen toast, maar gefrituurd brood dit alles in een badje van vet en natuurlijk niet te vergeten: de bonen. Altijd weer die bonen. Ze zijn er dol op hier. Bij elke maaltijd kan je ze wel toevoegen. Ik zie niet in wat er zo bijzonder aan is, maar ach, vies is het ook niet. Nadat ik braaf mijn bordje had leeg gegeten en een paar blikken had gewisseld met mijn Franse collega was het: ‘nee hoor, het was heerlijk mevrouw, maar we hoeven echt niet meer’. En het was zo goed bedoeld.